Rush, Rush, Rush!

Twee tracks, op de gps, willen niet ingeladen worden. Dat is Balen. Wat zoeken op Gpsies voor de ene teack en eentje  uittekenen. Opnieuw nachtwerk. Zaterdag vroeg uit de veren. Er ligt reeds veel klaar maar er moet nog veel gesorteerd worden. De rib speelt me op, zuchten en de pijn verbijten. Na 18u 's avonds komt er eindelijk zicht op een einde in mijn sorteerwerk. Die val van de trap maakt dat ik het nog niet kan aftrappen zoals gepland (dichterlijke vrijheid). Hoe dan ook wil ik voor vertrek zeker nog een bezoek brengen aan tante. De jeugdherberg van Luik wordt afgebeld nadat ik een plaats gereserveerd heb in de jeugdherberg Breughel te Brussel. Een aap slingert zich pas naar een andere boom wanneer hij eerst een tak van die andere boom vast heeft hé.
Van bezoek bij tante stap ik op de trein te Heizeide met het voordeel dat dit klein stationnetje een verhoogd perron heeft. Het veel groter station van Opwijk, met wel drie sporen en een uit de jaren stilletjes Leirekens route kruising, heeft dat niet. NMBS logica! tot zover je het woord logica kan terugvinden in het NMBS woordenboek.
Volledig exhausted* meld ik me aan aan de receptie, waar ik meteen mijn ijsbreekers capaciteiten boven haal door aan te halen dat hun medewerker "Sjoewie" een pelgrimsvriend is. Het maakt dat ik een helpende hand krijg met de verhuis van mijn zes fietstassen.
*fiets op slot leggen maar de sleutels aan het slot laten hangen, smartphone zoek,...

Met een "waarom neemt die zelfkastijder niet het vliegtuig" blik wordt ik In Brussel-zuid, de Midi, gevraagd of ik wel een Thalys ticket wens. Lap, nog niet goed wakker en ik verlaat meteen het domein der snelle jongens.
Aan het voor "Jan met de fietshelm" loket kan de ambetantenaar niet overweg om me een fietsticket uit te printen. Na veel getokkel op het klavier komt er uiteindelijk een fietsticket uit de printer gerold. Die vier euro dat het ticket kost is al opgesoupeerd aan "welkeverdomdekodemoetikhierweeringevenarbeidsuren". Met mijn geoefende truck om met een bepakte fiets van 50kg de roltrappen stijgen geraak ik ongedeerd op het perron waar net de trein naar Luik binnenrolt. Met een gewichtheffersschreeuw hijs ik mijn hebben en houden in de wagon.
Van Hedwig kreeg ik enkele dagen terug een gouden tip: een alternatief om vliegtuigloos te reizen kan ja "Blablacar" raadplegen. Ik dacht meteen dat hij er mee aan het lachen was, "eerst Blablacar en dan Boemboemcar" ! En inderdaad, op deze app vond ik mijn vervoer dat me om 9u aan het station van Luik Guillemin zou komen ophalen en me om 1:30u in de morgen te Barcelona aan mijn hostel zou afzetten.

Op het eind van de twintigste eeuw werd duidelijk dat de hogesnelheidstreinen een specifieke infrastructuur vergden, met even grote investeringen in de sporen als in de stations. Langs de hogesnelheidslijn tussen Brussel en Keulen is Luik een belangrijk hsl-station.
Na een internationale wedstrijd werd het project van de bekende architect Santiago Calatrava gekozen. En als het van een Santiago komt dan is het zeker ok! Calatrava's ontwerpen hebben de naam spraakmakend te zijn. De kostprijs was dan ook navenant (445 miljoen euro) dus een pak minder dan de gesubsidieerde luchthavens en hun belastingvrije voordelen op tickets en kerosine.  Indien je 10euro tax, de prijs aldaar van twee koffietjes, op elke vleigtuigpassagier vraagt mag je jaarlijks met overschot een nieuwe Liège Guillemin bouwen.

Over de 16u durende lange rit kan ik kort zijn: leuke babbels met Annabel met haar twee grote honden aan 40kg het stuk, verschrikkelijke muziek (of zoiets dat er moet voor doorgaan), een zitplaats dat me uit een ver verleden doet denken aan lage kost vliegtuigreizen, in een gedradbraakte toestand in en uitstappen, de seniora die bij afwezigheid van Annabel een anti-honden geurtje rondspuit, bellen naar het hostel om te melden dat ik alsmaar later zal toekomen en te moeten horen dat mijn fiets niet welkom is binnen het hostel,... Samengevat mag ik zeggen dat vervoer mét fiets een aangename beproeving is.

Na het zoveelste korte nachtje op rij ga ik mijn fiets opzoeken bij de Blablacar bestuurder. Fietsen in Barcelona city? Een aangename verrassing. Hallo Pascal Smet, kijk even naar deze foto ter inspiratie. 

Op de middag heb ik met mijn tweede-naam-genoot "Gustavo" afgesproken. Samen met Eli(sabeth) was dit Colombiaanse koppel één van mijn fantastische ontmoetingen op de camino van vorig jaar. Hij bood me een oplossing aan om mijn fiets te stallen, in de douches van het surfhouse van zijn werk, wat ik op dat moment nog niet in de gaten had maar de dag nadien maar al te meer. Toen ik mijn fiets ging opzoeken en ik stoemelings de douches binnen sloop, je kan het al raden zeker, stond er een dame te douchen. Na mijn fiets, met het hoofd weggebogen, los gemaakt te hebben en een aantal Lo sientos uitgekraamd te hebben ben ik nog wat gaan sleutelen voor mijn grote trek.

In de voormiddag was er een Sagrada Familia bezoek gepland, het meesterwerk van een onder de tram gesukkelde Antoni Goudi. Hier beleefde ik een uit de kosmos gestuurde camino magic beleving. Het is een beetje te persoonlijk om dit hier neer te pennen, bel me gerust eens om het hele verhaal te horen.

Ook ik heb hier de Aziaat uitgehangen.

De laatste avond zijn we in de wijk van Gustavo en Eli op mijn in rasse schreden naderende verjaardag tapas gaan eten. Wat een eenvoudige en gezellige mensen waarmee ik veel gemeen heb, ook al zijn hun roots van de andere kant van de wereld.

Gustavo en Eli waren serieus verwonderd over mijn belevenis en de samenhang tussen mijn meerdere Camino's